Pomiary przyczepności
Przyczepność pomiędzy podłożem a powłoką organiczną można ocenić na miejscu za pomocą różnych metod, a w tym:
1 – badanie odrywania; do grubości powłoki lakierowej > 250 μm;
2 – badanie odrywania; do grubości powłoki lakierowej <250 μm;
3 – badanie przez nacięcia krzyżowe;
4 – badanie przekroju poprzecznego;
5 – wpływ uderzenia spadającej kulki;
Dla przyczepności powłok metalicznych i powłok ceramicznych oraz innych wymaga się bardziej zaawansowanych metod badawczych (skórki, testy nanowcięcia, testy podstaw, test ugięcia belki itp.) Lacombe (2006). Berndt i Lin (1993 i 1994) do określania i pomiaru przyczepności powłok lub osadów przy natryskiwaniu cieplnym stosowali metody: rozciągania, podwójnych wsporników, zadrapania i zginania. Zrywanie (pull-off) dostarcza ilościowych informacji na temat siły wiązania (zwykle w N/mm2, N/cm2, J/m2, mJ/m2 lub w Europie MPa), a obraz pęknięcia daje informacje o najsłabszym ogniwie systemu. Przyczepność (pull off) jest związkiem między przyłożoną siłą i powierzchnią przekroju złącza: σA = FA / AA. Czas i warunki środowiskowe są ważnymi parametrami w eksperymentalnym określeniu parametrów przyczepności. Ponieważ utwardzanie powłok jest procesem związanym z kinetyką reakcji chemicznych, więź pomiędzy podłożem a powłoką, odpowiednio z klejem, jest związana z czasem procesu. Emrich (2003) mierzył wytrzymałość na ścinanie spoiny klejowej z aluminium po próbie w komorze solnej. Podłoże stopu aluminium (AlMg3) było oczyszczone za pomocą elektrokorundu (p = 0,6 MPa). Przed przystąpieniem do ekspozycji w komorze solnej ścinanie miało wartość 15,5 MPa. Po 2000 godz. spadło do wartości 4,5 MPa. Pokazał też, że przyczepność kleju jest bardzo wrażliwa na starzenie się, gdy zbyt stary klej został zastosowany na oczyszczone podłoża. Inne metody przygotowania powierzchni, tj. odtłuszczanie i trawienie, były znacznie mniej wrażliwe na efekty starzenia kleju.
W komercyjnych testach przyczepności metody strumieniowo-ścierne przygotowania powierzchni były lepsze od metod mechanicznych. Zauważono, że przyczepność rosła z czasem. W symulowanych warunkach zbiorników balastowych powłoki na oczyszczone powierzchnie były znacznie lepsze niż u powłok z niemechanicznie przygotowanym podłożem i takie same jak po czyszczeniu powierzchni strumieniem wody pod ciśnieniem. Stwierdzono, że rodzaj uszkodzenia farby był często mieszaniną przerwania spójności powłoki (kohezji) i rozerwania warstwy kleju (adhezji), a wygląd niektórych uszkodzeń został oznaczony w procentach. Baek i inni (2006) odnotowali znaczący spadek siły odrywania (pull-off) jeśli podłoże stalowe było zanieczyszczone chlorkami. Spadek przyczepność był szczególnie wyraźny jeśli stężenie chlorku przekroczyło 7 μg/cm2.
Komentarze (0)