Artykuły branżowe

Za nami chyba już skrajności jak katastrofalny przed kilku lat wypadek, gdy przedsiębiorca spoza branży produkował „kit kwasoodporny” bazując na książkowej informacji, że kit to mieszanka szkła wodnego i piasku. Niskiej cenie takiego wyrobu ulegli potentaci branży chemicznej, problemy eksploatacyjne wystąpiły od razu a kłopoty natury formalno-prawnej ciągnęły się latami. Nie zmienia to obecnej sytuacji, gdzie presja marketingowa dominuje nad realiami technicznymi, z którymi trzeba postępować bardziej niż ostrożnie. Żywica reklamowana jako odporna na stężony kwas siarkowy rzeczywiście wykazuje odporność, ale tylko w temperaturze do 30oC i tylko w pośrednim kontakcie z kwasem, odporność termiczna do 220oC oznacza zdolność materiału do zniesienia kilkuminutowego udaru cieplnego w absolutnie suchym środowisku a ze względów bezpieczeństwa wykładzin gumowych w żadnym wypadku z kwasem azotowym kontaktować nie należy.

Tylko fachowcom znane są przypadki, gdy rewelacyjna w opisach własności chemoodpornych guma nie posiada w swym systemie równie chemoodpornego kleju, gdy przez bardzo drogi i ogólnie ceniony teflon kwas solny przenika jak przez sito, gdy zawartość węgla w graficie spada poniżej 90% a kwasoodporna masa bitumiczna nie wysycha nawet po miesiącu, choć według karty technologicznej powinna utworzyć twardy film najdalej po 48 godzinach. Dlatego opinie techniczne zawarte w kartach katalogowych, informacjach handlowych, prospektach producentów są opiniami wymagającymi weryfikacji oraz odniesieniami nie tylko do ogólnych warunków eksploatacji a do konkretnych obciążeń, przede wszystkim maksymalnych i tych najtrudniejszych, choćby sporadycznie występujących. Wykładzina gumowa w zbiorniku magazynowym solanki naturalnej może być eksploatowana przez dziesięciolecia. Zniszczy ją natomiast jeden ładunek solanki regenerowanej zawierającej wolny chlor, węglowodory chlorowane oraz rozpuszczalniki organiczne. W takim przypadku to „dodatki” są zagrożeniem dla trwałości powłoki ochronnej, to one wywierają destrukcyjny wpływ na wykładzinę i, co ważne, działają na tyle podstępnie, że w łańcuszku poszukiwania winnego zniszczeń zawsze na pierwszym miejscu jest aplikacja z tradycyjnym oskarżeniem „gdyby dobrze było zrobione, to by się nie uszkodziło”. Obrona przed tym zarzutem jest jeśli nie trudna, to bardzo często i niemożliwa, gdyż w przypadku perforacji korozyjnej połączonej z wyciekiem szkodliwej dla środowiska substancji, akcji ratunkowej towarzyszą bardzo energiczne działania, w których zacierają się wszelkie dowody przyczyn zdarzenia.