Norma PN-EN ISO 1522:2008 określa niemalże identyczną metodę oznaczania twardości za pomocą wahadła Königa i Persoza. Różnica polega w sposobie podawania wyniku. Otóż, norma europejska wskazuje, aby podawać czas zaniku wahań, określanego tu tłumieniem wahadła. Według tych wytycznych, nie podaje się twardości jako wartości względnej i bezwymiarowej, lecz wynikiem oznaczenia jest czas wyrażany w sekundach, w którym zanikają wahania do określonego odchylenia od pionu, jak w przypadku opisywanej poprzedniej metody. Dokonując pomiaru wg PN-EN ISO 1522:2008 uzyskujemy wynik, np. 122 s. Zaznaczyć tu należy, że nie można tego wyniku nazwać twardością, bo sekunda jest jednostką czasu (tu czasu zaniku wahań), a nie jednostką twardości.
Wynik podawany w ten sposób nie pozwala od razu zorientować się, z jakiego typu powłoką mamy do czynienia, czy twardą, czy miękką. Nie mamy podanej wprost stałej szklanej, oczywiście przed pomiarem musimy ją oznaczyć, ale wynik sam z siebie nie wskazuje czy powłoka ma wysoką, czy niską twardość. Sięganie do normy jest możliwe dla laborantów wykonujących pomiar, mają oni również zanotowaną stałą szklaną, ale podawanie wyniku badania jako np. czas tłumienia wahadła 122 s, nie mówi w jednoznaczny sposób odbiorcy kupującemu farbę czy lakier, z jaką twardością ma do czynienia. Stąd, zdaniem Spektrochemu, znacznie dokładniejsze i precyzyjniejsze jest wyrażanie twardości jako jednostki bezwymiarowej odniesionej względem szkła wg PN-79/C-81530.
stosowane jest standardowo do powłok miękkich, ale w niektórych przypadkach i do powłok twardych (powyżej 0,5 twardości względnej), szczególnie wtedy, gdy wahadło Königa ślizga się po powłoce.
Fot. 6. Wózek z zamocowanym ołówkiem.
Fot. 7. Ustawiony na powłoce przyrząd z zatemperowanym ołówkiem.
