Metoda ołówkowa
Jak wiadomo, ołówki posiadają grafit o różnym stopniu twardości, co jest wykorzystywane przez rysowników do tworzenia konturów (ołówki twarde) i cieni (ołówki miękkie). Zróżnicowaną twardość grafitów ołówkowych wykorzystano w metodyce oznaczania twardości wg PN-ISO 15184:2001. Zasada metody polega na rysowaniu badanej powłoki ołówkami o stopniowanej twardości w ściśle określony sposób, aż do wystąpienia uszkodzeń powłoki.
Do badania wykorzystuje się komplet ołówków Koh-i-Noor (zdj. 5), które odpowiednio zatemperowane przesuwa się po powierzchni powłoki malarskiej pod kątem 45° i z naciskiem 750 g. Oznaczenie można wykonać ręcznie lub przy pomocy wypoziomowanego przyrządu wózkowego (zdj. 6). Przyrząd z ołówkiem ustawia się delikatnie na powłoce i przesuwa z prędkością od 0,5 do 1 mm/s na długości co najmniej 7 mm. Bardzo ważne jest odpowiednie zatemperowanie ołówka (zdj. 7), które uzyskuje się usuwając drewno wokół rysika i szlifując na płasko rysik za pomocą papieru ściernego o uziarnieniu "400" (zdj. 8).
Wynikiem oznaczenia wg PN-ISO 15184:2001 jest najwyższa twardość ołówka, która nie powoduje uszkodzenia powłoki. Oznaczona w ten sposób twardość jest również wartością względną, gdyż jest określana względem twardości grafitu ołówka. Na zdj. 9 widać powłokę po badaniu twardości metodą ołówkową. Ołówek F i H nie spowodował uszkodzenia powłoki (brak wgniecenia i przecięcia), zaś ołówek 2H (o wyższej twardości od H) przeciął powłokę do podłoża. Wynikiem oznaczania jest więc stopień H (najwyższa twardość bez uszkodzenia powłoki).
Komentarze (2)