Substancje powierzchniowo czynne
Pokrycia antykorozyjne
Po dekadzie badań laboratoria Battelle opracowały Smart CorrosionDetector, kulki 20-50 µm, które oświetlone światłem widzialnym fluoryzują w obecności tlenków żelaza. Dodatkowo uwalniają z wnętrza substancje inhibitujące korozję. University of Manchester eksperymentuje z pokryciami zawierającymi tlenek grafenu, pochodną grafenu która wiąże się z wieloma materiałami. Okazało się, że powłoki są szczelne i chronią metale przed korozją. Do zarobu betonowego dodaje się często naturalne kompleksory Fe, które działają jako inhibitory korozji. Podczas twardnienia betonu migrują one do części żelaznych. Zaczęło się to od garbników roślinnych, które wymagają dozowania we właściwym momencie (jako polifenole są wrażliwe na tlen, zwłaszcza w zasadowym środowisku betonu). Niedawno wprowadzono aminokarboksylanowe inhibitory MCI, które tworzą 2-10 nm szczelne powłoki na zbrojeniach.
Podkłady Konieczność wyeliminowania trujących podkładów chromianowych wprowadziła do praktyki wiele nowych materiałów ułatwiających przywieranie powłok malarskich do różnych podłoży. Najbardziej uniwersalne okazały się funkcjonalizowaneorganosilany, reagujące z grupami OH powierzchni substratu i grupami polarnymi materiału powłokowego. Najczęściej używa się znacznie poniżej 1% dodatku silanowego w farbie. W przypadkach gdy silany nie wiążą się kowalencyjnie z podłożem stosuje się akrylo- i metakrylofosforany, których wiązanie olefinowe pozwala na utwardzanie warstw promieniowaniem UV. Dość często udaje się wykorzystać polarne grupy powierzchni substratu do reakcji wymiany z grupami metoksylowymi farby. Można zastosować środek drastyczniejszy, czyli epoksyd. Stosowane chętnie tytaniany, cyrkoniany i alumocyrkoniany organiczne nie są trujące dla środowiska naturalnego, ale agresywne wobec organizmów kontaktujących się z nimi, wobec czego trzeba się liczyć z ograniczeniami ich stosowania. Wszystkie one są wrażliwe na wodę, co stwarza problemy w farbach wodnych. Wiążące środki silanowe stosowane w pokryciach proszkowych zawierają z reguły grupy merkaptanowe, aminowe, hydroksylowe i/lub karboksylowe. Jako podkładów na powierzchnie poliolefinoweuzywa się najczęściej chlorowanych poliolefin, utrwalanych termicznie.
Komentarze (0)