Wydarzenia i relacje

Wykorzystuje się surfaktanty zdolne do kopolimeryzacji z innymi składnikami farby podczas jej dojrzewania. Na ogół pokrycia takie mają wykorzystywać surfaktanty przez cały "czas życia" (zwłaszcza na powierzchni, do któej powinny migrować), co narzuca ostre wymagania na chemizm składników. Jako grupę kopolimeryzującą wykorzystuje się najczęściej wiązanie olefinowe.

Dla modelowania własności farb potrzebne są wskaźniki obrazujące powinowactwo powierzchni do wody i/lub oleju. Zaproponowano skalę HydrophilicLipophilicBalance (HLB) w której 0 to surfaktant całkowicie hydrofobowy a 20 - całkowicie hydrofilowy.

Czynniki przeciwpienne dzieli się na odpieniające (defoamers) i zapobiegające pienieniu (antifoaming agent). Pienienia nie da się uniknąć do końca, piany dzieli się na mikro- i makro, zwalczane na różne sposoby. Mikropiany powstają głównie wewnątrz powłok i zagrażają ich pękaniem (pinholeformation),makropiany lokują się głównie na powierzchniach, po pęknięciu zakłócając ich gładkość. Odpieniacze działają głównie na makropiany, przeciw mikropianom stosuje się odpowietrzacze (deaerators). Jako odpieniacze stosuje się głównie substancje z bardzo niskim napięciem powierzchniowym (często surfaktanty lub po prostu woski), destabilizujące błonotwórcze podwójne warstwy. Nie powinny być rozpuszczalne w czynniku pieniącym, bo wtedy zwiększają pienienie. Komplikuje to skład farby, wymuszając dodatki promotorów rozpuszczalności, na ogół czynnych powierzchniowo. Czynniki zapobiegające pienieniu to na ogół te same związki, dobierane doświadczalnie. Dobrymi odpieniaczami są koloidy, wbudowujące się w pianę i destabilizujące ją. Próby zastąpienia fosforanu trójbutylowego i olejów mineralnych preparatami naturalnymi przyniosły wiele doskonałych odpieniaczy o bardzo długim czasie działania.

Dyspergatory czyli substancje rozdrabniające. Zapobiegają koagulacji zawiesin ciał stałych (głównie pigmentów), zmniejszając napięcie powierzchniowe między nimi a cieczami. Solwatują też cząstki zawiesiny, utrudniając kontakt między nimi. Obecnie realizuje się to głównie przy pomocy dyspergatorów polimerowych stwarzających rozbudowane przestrzennie warstwy wokół cząstek rozproszonych. Dyspergatory jonowe przylegają jednym naładowanym końcem do pigmentu, drugi wystaje na zewnątrz i odpycha elektrostatycznie bliźniacze agregaty. Do niejonowych dyspergatorów należą nawilżacze pigmentów, np. etery etylo-alkilowe lub -aromatyczne. Zaczyna się ich wycofywanie z racji na niekorzystne oddziaływanie na życie w zbiornikach wodnych. Rzadziej stosuje się sole kwasów sulfonowych i pochodne lecytyny sojowej. Dyspergatory amfoteryczne stosuje się zwłaszcza do sadzy. Nie zwiększają lepkości farb.