Rysunek 1. Podział gruntów nieorganicznych pigmentowanych cynkiem w zależności od rodzaju spoiwa.
Nieorganiczne powłoki o dużej zawartości cynku (IOZ), część 1
Jednowarstwowa powłoka z nieorganicznego krzemianu cynku (IOZ) stanowi jeden z najbardziej trwałych i opłacalnych systemów powłokowych. Odpowiednio zastosowany zapewni wieloletnią trwałość nawet w najtrudniejszych warunkach, takich jak platformy morskie i inne zastosowania morskie. Jest również szeroko stosowany w wielu innych branżach, w których nie jest wymagana warstwa nawierzchniowa w celach dekoracyjnych, takich jak elektrownie, rafinerie, mosty i inne konstrukcje inżynieryjne; oraz urządzenia do instalacji wodnych i uzdatniania wody.
W rzeczywistości, dopóki środowisko nie jest zbyt kwaśne lub alkaliczne, IOZ może być użyty w prawie każdym zastosowaniu atmosferycznym. Istnieją wodorozcieńczalne grunty nieorganiczne wysokocynkowe, idealne tam, gdzie występują ograniczenia LZO; i grunty rozpuszczalnikowe, które są łatwiejsze w użyciu, ale wymagają utwardzania wilgocią. Oba typy zapewniają podobną ochronę długoterminową.
Klasyfikacja SSPC
Specyfikacja SSPC-Paint 20 [2] obejmuje typy gruntów bogatych w cynk, które są obecnie powszechnie stosowane. Istnieją dwa podstawowe typy: typ 1 – nieorganiczny bogaty w cynk oraz typ 2 – organiczny bogaty w cynk. Opis różnych dostępnych gruntów wysokocynowych przedstawiono w powyższych specyfikacjach w następujący sposób:
- Nieorganiczne grunty utwardzane po aplikacji (post-cured) typu 1–A, które są rozpuszczalne w wodzie, obejmują krzemiany metali alkalicznych, fosforany i ich modyfikacje, które muszą być następnie utwardzane przez zastosowanie ciepła lub roztworu związku utwardzającego. [2]
Gdy tylko naniesiona powłoka jest sucha (zmienia się z koloru błyszczącego na matowy), należy zastosować roztwór do utwardzania kwasem, aby dokładnie zwilżyć powierzchnię związkiem utwardzającym. Zachodzi natychmiastowa reakcja między roztworem utwardzającym – kwasem i cząstkami cynku, jak i podłożem stalowym. Reakcja tworzy matrycę krzemionkową nierozpuszczalną w wodzie i odporną na działanie warunków atmosferycznych.
Powłoka stopniowo twardnieje przez wiele miesięcy, ponieważ na powłokę reagują dwutlenek węgla (CO2) i woda. Powoduje to reakcję między matrycą krzemionkową a jonami cynku, które tworzą kwas węglowy (H2CO3).
Ważne jest, aby pamiętać, że te reakcje utwardzania pozostawiają rozpuszczalne sole na powierzchni, które należy usunąć czystą świeżą wodą przed nałożeniem jakiejkolwiek warstwy nawierzchniowej. [8]
- Nieorganiczne grunty samoutwardzalne typu 1–B, wodorozcieńczalne, obejmują rozpuszczalne w wodzie krzemiany metali alkalicznych, czwartorzędowe krzemiany amoniowe, fosforany i ich modyfikacje. Powłoki te utwardzają się przez krystalizację po odparowaniu wody z powłoki. [2]
Pierwszy etap samoutwardzania polega na odparowaniu wody z naniesionej powłoki, tak że krzemian alkaliczny i kwas polikrzemowy mogą dość szybko reagować z cynkiem. Podczas tej fazy suszenia temperatura powietrza (min. 10°C/50°F), wilgotność względna (RH) i ruch powietrza mają kluczowe znaczenie dla właściwego utwardzenia nałożonej powłoki. Naniesiona powłoka musi być chroniona przed ponownym zwilżeniem przez rosę, deszcz itp.
Trzecia reakcja zachodzi przez długi czas, ponieważ naniesiona sucha powłoka reaguje z wilgocią i CO2 z powietrza. Reakcja tworzy węglany cynku i wodorotlenki cynku, które wypełniają porowatość warstwy cynku i zwiększają twardość. [8]
Niektóre kompozycje wymagają większej wilgotności, aby zapewnić całkowite utwardzenie. Jednakże materiały te nie są skuteczne w zimnych, bardzo wilgotnych warunkach, ponieważ woda nie wyparuje z filmu w rozsądnym czasie. [1]
Komentarze (0)