Powłoka po zniszczeniu - chlorokauczukowa
Wyniki badań pomocne przy doborze powłoki do środowiska pracy
W artykule przedstawiono wyniki badań odporności na uderzenia oraz zużywanie ścierne wybranych powłok polimerowych naniesionych na powierzchnie stalowe. Wybrane powłoki stosuje się przede wszystkim do zabezpieczeń przed działaniem korozji. Badaniom poddano powłoki chlorokauczukowe, ftalowe i alkidowe. Powłoka chlorokauczukowa, która najszybciej ulegała zniszczeniu podczas spadającego obciążnika, ma najwyższą odporność na ścieranie (ustawiona pod kątem 45°). Badane powłoki antykorozyjne charakteryzują się odmiennymi właściwościami mechanicznymi.
WSTĘP
Powłoki polimerowe, ze względu na zastosowanie, dzielimy na ochronne, dekoracyjne oraz techniczne. Największą grupę stanowią powłoki, które stosowane są przede wszystkim jako zabezpieczenia przed działaniem korozji. O ich powszechnym zastosowaniu decydują liczne zalety, do których zaliczamy:
- mały ciężar właściwy,
- odporność na działanie zasad, kwasów, soli,
- mały współczynnik ścieralności i tarcia,
- mała przewodność cieplna,
- własności tłumienia drgań,
- łatwość nanoszenia i renowacji,
- dobrą przyczepność do większości podłoży,
- stosunkowo niski koszt wytwarzania,
- możliwość stosowania na powierzchniach o relatywnie rozwiniętych powierzchniach,
- dobrą odporność na działanie czynników atmosferycznych [1, 2, 3].
Tabela 1. Skład chemiczny powłoki chlorokauczukowej producenta Śnieżka [7].
Obecnie tymi materiałami zabezpiecza się ok. 90% powierzchni. Do tej grupy można zaliczyć metale oraz polimery, z czego 80% stanowią powłoki niemetalowe. Wzrost zainteresowania materiałami powłokowymi wynika z ich zdolności zapobiegania działaniom czynników atmosferycznych, zasad i kwasów. Wraz z rozwojem przemysłu i zaawansowanych technologii oczekuje się, by polimery powłokotwórcze spełniały coraz wyższe wymagania. Oprócz pełnienia funkcji ochronnej i estetycznej powinny charakteryzować się dobrymi właściwościami mechanicznymi w szerokim zakresie temperatur. Większość stosowanych powłok antykorozyjnych jest narażona na zużycie erozyjne, które następuje poprzez uderzenia twardych cząstek w powierzchnię powłoki polimerowej. Twarde cząstki mogą mieć postać piasku, pyłów, grudek ziemi, kamieni oraz zawiesin w cieczy i wtedy dochodzi do tzw. hydroerozji powłoki. Na szybkość zużywania erozyjnego wpływa przede wszystkim prędkość uderzenia cząstek, a także kąt, pod jakim padają one na powierzchnię. Duże znaczenie ma również grubość powłoki. Im większa, tym mniejsze jest zużycie erozyjne, ale ze wzrostem grubości powłoki dochodzi do zwiększenia naprężeń wewnętrznych, które mogą spowodować jej pęknięcia i lokalne odwarstwienia. Kolejnym czynnikiem decydującym o szybkości ścieralności powłoki są naturalne warunki środowiskowe, które wpływają na własności sprężyste, wytrzymałościowe oraz tribologiczne [4,5].
Komentarze (1)