Zachowanie się pozostałych na powierzchni metalowej wbitych ziaren śrutów lub ich części
Pozostałe na powierzchni metalowej wbite w nią ziarna śrutów metalowych lub ich fragmenty z chwilą dotarcia do tej powierzchni wody, tlenu i elektrolitu, niezależnie od tego, czy są przykryte powłoką ochronną czy nie, podlegają prawom galwanicznych reakcji korozyjnych. Dlatego nie wolno śrutować powierzchni stali nierdzewnej i metali kolorowych śrutem staliwnym, stalowym i żeliwnym.
Działanie hamujące powstawanie korozji pod powłokami lakierowymi
Działanie hamujące korozję uzyskuje się stosując inhibitory korozji (omówione wcześniej). Są to produkty rozpuszczalne lub pigmenty mające zapobiegać procesowi korozji. Aby zapobiec ich wypłukaniu z powłok gruntowych, nakłada się warstwy wierzchnie bez inhibitorów, by zapewnić barierę niezbędną do trwałego oddziaływania inhibitorowego. Jednak ze względu na rozpuszczalność w wodzie stosowanych pigmentów, podkłady gruntujące nie nadają się do przedłużonego zanurzenia w wodzie, ponieważ łatwo wytwarzają pęcherze, a następnie są powodem wcześniejszego rozpadu całego systemu powłokowego. W przypadku uszkodzenia, jeśli uszkodzony obszar nie jest zbyt duży, zapewniona jest odpowiednia ochrona przed porastaniem lub rdzewieniem. Kiedy inhibitor zostanie zużyty, wystąpi korozja.
Ochrona przed erozją powłok lakierowych
W zapobieganiu korozji przez powłoki lakierowe są stosowane dwie główne zasady, samodzielnie lub w różnych kombinacjach:
- utworzenie bariery, która hamuje aktywność jonów rozpuszczalnych i opóźnia penetrację wody i tlenu do podłoża metalowego;
- zapewnienie metalicznego kontaktu między stalą a mniej szlachetnym metalem, takim jak cynk, zapewniając ochronę katodową stali.
Efekt barierowy
Efekt barierowy uzyskuje się przez zastosowanie grubej powłoki lakierowej, zazwyczaj 250 do 350 µm. Zdecydowana większość to epoksydy. Poprzez dodanie pigmentów płatkowych, takich jak folia aluminiowa, można uzyskać lepszą barierę. Pigmenty płatkowe ustawiają się równolegle do powierzchni stalowej, a woda starająca się przedostać musi wybrać dużo dłuższą drogę przejścia wokół cząstek takiego pigmentu. W przypadku stali trwałych pierwszym i często jedynym wyborem ochrony powłok jest wykorzystanie efektu barierowego. Jeśli powłoka barierowa jest uszkodzona, uszkodzony obszar jest otwarty na korozję. Korozja może następnie przechodzić do podłoża stalowego i na zewnątrz pod nienaruszoną powłoką. W przypadku wystąpienia ryzyka uszkodzenia mechanicznego w ciężkich warunkach korozyjnych C-5 i CX zaleca się dodatkową ochronę, taką jak ochrona katodowa.
Komentarze (0)