Antykorozja

Obecnie – z zachowaniem zasad własności i ochrony patentowej – wytwarzane pod różnymi markami i przez różnych producentów z jedną cechą szczególną – dają sobie radę z oddziaływaniem 99% substancji zaliczanych do groźnych mediów korozyjnych.
Dla znawców zagadnienia nie sekret. Na upowszechnienie aparatury i urządzeń budowanych z materiałów o chemoodporności bliskiej metalom szlachetnym złożyło się kilka przyczyn. 
Pierwszą i bardzo istotną było zwolnienie niklu, chromu, wolframu, wanadu i pokrewnych im pierwiastków z zastosowań militarnych i udostępnienie ich potrzebom produkcji cywilnej. Patetycznie i przewrotnie mówiąc – zwycięskiej bitwie z korozją pomogło pokojowe zastosowanie techniki wojskowej. 
Drugą przyczyną były rosnące wymagania w zakresie czystości produkcji chemicznej i zapobieganie jej wpływowi na środowisko naturalne. Obecne normy i przepisy dotyczące czystości półproduktów i produktów finalnych chemii, farmacji, kosmetyki, przemysłu spożywczego oraz – co niezmiernie istotne – obowiązek wykluczenia jakichkolwiek awaryjnych wycieków substancji chemicznych, wymusiły stosowanie aparatury i urządzeń o pełnej niezawodności eksploatacyjnej, niepoddającej się przypadkowej korozji czy niekontrolowanej destrukcji pod wpływem przerabianych mediów. 

Trzecią przyczynę – ekonomiczną – stanowił rachunek kosztów. Wiadomo bowiem, że „ciężka antykorozja przemysłowa” w dotychczasowym wydaniu jest nie tylko „ciężką, bo drogą inwestycją”, ale jeszcze „cięższą” – przy uwzględnieniu kosztów ciągnionych, obejmujących nie tylko bieżące nakłady inwestycyjne, ale także wieloletnie, przyszłe koszty eksploatacji i obsługi remontowej. I właśnie dlatego koszty liczone w czasie spowodowały, że dawną, powłokowaną stal sukcesywnie zaczęły wypierać urządzenia budowane z coraz bardziej odpornych materiałów z własnościami sięgającymi stopów o znamionach metali szlachetnych.
W ich składzie znajdują się przede wszystkim:

• składniki stopowe: Ni ~60%, Cr ~22%, Mo ~15%, Fe ~1,5%, Mn ~0.5%
• składniki śladowe: C, Si, P, S, Al, Co, Cu – razem ~1,0%

co, po opanowaniu technik metalurgicznych umożliwiających formowanie blach, płyt, rury, prętów wraz z opracowaniem niezbędnych technologii i materiałów spawalniczych, pozwoliło na ich tzw. przydatność użytkową  i stosowanie bądź to jako wyłącznych materiałów konstrukcyjnych lub w charakterze materiałów wykładzinowych zbliżonych do platerów. 
W charakterystyce prospektowej opisywane są one jako:

• szczególnie odporne na media chemiczne, w tym utleniacze i reduktory
• wyjątkowo odporne na działanie jonów chlorkowych oraz ich skutków w postaci korozji  wżerowej i szczelinowej
• niewrażliwe na korozję naprężeniową
• bardzo odporne na działanie kwasów mineralnych, w tym siarkowego, azotowego, fosforowego, solnego oraz mieszanin kwasu siarkowego z jego solami
• wytrzymujące działanie zanieczyszczonych i odpadowych kwasów mineralnych
• charakteryzujące się pozytywnymi własnościami spawalniczymi
• nieposiadające szkodliwych właściwości biologicznych i oddziaływania alergicznego