Podsumowanie
W niniejszym artykule odniesiono się tylko do niektórych wymagań z zakresu antykorozji zawartych w normie EN 1090–2:2018. Nowelizacja normy w roku 2018 przyniosła wiele ważnych zmian, w tym także dotyczących zabezpieczeń antykorozyjnych konstrukcji. Przykładem takiej zmiany może być: zakres badań grubości powłok i dopuszczane maksymalne przegrubienie 2 × NDFT; dopuszczenie tylko malowania podkładowego o grubości maksymalnej suchej powłoki 100 µm na powierzchniach stykowych połączeń sprężanych.
Problemem jest brak oficjalnego tłumaczenia normy EN 1090–2:2018 na język polski. Nawet na rynku krajowym może dochodzić do nieporozumień wynikających z różnych interpretacji tłumaczeń własnych normy. Podobny problem napotykamy w odniesieniu do norm serii EN ISO 12944 wydanie 2018 r.
Warunkiem prawidłowego przebiegu procesu zabezpieczenia antykorozyjnego jest, by był on zaprojektowany, wykonany i nadzorowany przez doświadczony i kompetentny personel. Wykonawca w zakresie systemu Zakładowej Kontroli Produkcji wg EN 1090–1 powinien określić kwalifikacje i kompetencje dla personelu, w tym również dla personelu antykorozji. Powinien również zapewnić możliwość uaktualniania wiedzy personelu wynikającego choćby z nowelizacji norm. Szczególnie ważne, przy realizacji zleceń np. dla kontrahentów zagranicznych, jest zatrudnienie personelu z udokumentowaną wiedzą, np. posiadających uznawany na całym świecie certyfikat inspektora antykorozji FROSIO.
Komentarze (0)