Odbiór końcowy robót budowlanych
Odbiór końcowy dotyczy zakończenia wszystkich robót budowlanych, które były objęte umową o roboty budowlane. Podkreślenia wymaga, że odbiór końcowy nie dotyczy sytuacji wykonania prac przez wykonawcę bez jakichkolwiek usterek. W orzecznictwie wskazuje się, że skoro na żądanie wykonawcy zamawiający ma obowiązek dokonywać nawet częściowego odbioru robót, to tym bardziej na żądanie tego wykonawcy ma on także obowiązek dokonania odbioru końcowego, a sporządzony protokół służy stwierdzeniu, czy i w jakim zakresie oraz z jaką starannością zobowiązanie wykonawcy zostało wykonane. Skuteczne może być nawet dokonanie faktycznego odbioru bez sporządzania formalnego protokołu. Wskazuje się, że w świetle art. 647 Kc odbiór należy do obowiązków zamawiającego i nie może być uzależniony od braku wad bądź usterek, bowiem przepis odwołuje się do „odbioru robót” a nie „bezusterkowego odbioru robót”. Z chwilą obioru robót przedmiotu umowy realizuje się prawo wykonawcy do żądania wypłaty wynagrodzenia i prawa tego nie niweczy, co do zasady, stwierdzenie zauważonych usterek (tak m.in. w wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach, dn. 6 września 2016 r., sygn. akt: V ACa 935/15).
Odmowa odbioru z uwagi na wady obiektu
W tym miejscu, nawiązując do rozważań wskazanych w ww. wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach (z dn. 6 września 2016 r., sygn. akt: V ACa 935/15), należy wskazać na jedną z największych kontrowersji w tematyce odbioru robót budowlanych. Bardzo często spotykaną w praktyce sytuacją jest, że inwestorzy (zamawiający) odmawiają dokonania końcowego obioru robót budowlanych z uwagi na zaistnienie drobnych usterek. Otóż podkreślić należy, że zapis umowy zawartej przez strony, w którym wskazano, że odbiór prac nastąpi tylko wówczas, gdy zostanie sporządzony protokół odbioru bezusterkowego, pozostaje w sprzeczności z art. 647 Kc, statuującym obowiązek inwestora odbioru prac, zatem zapis te nie może zostać uznany za wiążący (tak w wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dn. 28 stycznia 2016 r., sygn. akt: I ACa 253/15).
Komentarze (0)