...w zmianie technologii na produkty wodorozcieńczalne
Silny trend ekologiczny zauważalny jest już w każdej gałęzi gospodarki. Kwestią czasu było, kiedy zawita do branży lakierniczej. Ograniczenie emisji lotnych związków organicznych narzucone przez rygorystyczne dyrektywy Unii Europejskiej zmusza producentów wyrobów lakierowanych do zmiany technologii lakierowania. Przejście z lakierów rozpuszczalnikowych na lakiery wodorozcieńczalne pozwala w znaczny sposób ograniczyć emisję LZO.
Różnice między lakierami wodorozcieńczalnymi a rozpuszczalnikowymi
Lakiery wodorozcieńczalne to cząsteczki akrylatu i poliuretanu zawieszone w wodzie na zasadzie dyspersji. Woda stanowi główny lub jedyny rozcieńczalnik. Najpopularniejszą opcją są lakiery wodne jednokomponentowe. Jednak dostępne są również lakiery wodne dwukomponentowe oraz lakiery wodne utwardzane UV. Natomiast lakiery rozpuszczalnikowe to cząsteczki poliuretanu zawieszone w rozpuszczalniku organicznym. Zasadnicza różnica pomiędzy tymi produktami to proces tworzenia się błony lakierniczej. W przypadku lakierów wodorozcieńczalnych jednoskładnikowych proces tworzenia błony następuje w dwóch etapach. W etapie pierwszym przy temperaturze około 30°C następuje układanie lakieru. W etapie drugim następuje suszenie właściwe powłoki. Optymalne warunki, jakie powinny panować w tym procesie to temperatura rzędu 40–50°C. Trochę inaczej wygląda proces tworzenia się błony w przypadku lakierów wodnych dwuskładnikowych i utwardzanych UV. Pierwszy etap jest taki sam. Następuje odparowanie rozpuszczalnika. Natomiast drugi etap to proces tworzenia się wiązań pomiędzy cząsteczkami lakieru i utwardzacza w przypadku lakierów dwuskładnikowych. Jednak w przypadku lakierów utwardzanych UV proces sieciowania następuje pod wpływem działania promieni UV z promienników galowych i rtęciowych. Proces utwardzania lakierów poliuretanowych jest zbliżony do lakierów wodorozcieńczalnych dwuskładnikowych. W pierwszej fazie następuje odparowanie rozpuszczalnika, który w tym przypadku jest rozpuszczalnikiem organicznym, natomiast w drugiej fazie następuje sieciowanie.
Przejście z technologii lakierowania lakierami rozpuszczalnikowymi na lakiery wodne niesie ze sobą kilka wyzwań. Po pierwsze należy na nowo ustalić proces lakierowania i dobrać kolorystycznie odpowiednik w lakierze wodnym. Lakiery wodne charakteryzują się mętno-mleczną barwą i większą gęstością w porównaniu do lakierów rozpuszczalnikowych. Mając tę świadomość, należy odpowiednio dobrać parametry procesu, zaopatrzyć się w większe dysze oraz ustawić odpowiednie ciśnienie na pompie. Jeżeli w procesie lakierowania produktami rozpuszczalnikowymi stosujemy dysze w rozmiarze 1,6, to w technologii wodnej warto zmienić je na dysze 2,0. Ciśnienie na pompie dozującej ustawia się w przedziale 2–2,5 bara. Proces lakierowania może odbywać się zarówno w technologii natrysku wysokociśnieniowego, jak i niskociśnieniowego. Ustalając proces lakierowania, istotnym parametrem będzie suszenie i zapewnienie odpowiednich temperatur w piecach, zarówno w etapie układania się lakieru, jak i sieciowania. Zbyt wysoka temperatura spowoduje widoczność nałożenia lakieru bądź spękania powłoki lakierniczej. Natomiast zbyt niska temperatura wydłuży proces schnięcia. Kolejny ważny parametr to wilgotność w pomieszczeniu, w którym odbywa się suszenie. Optymalna wilgotność zawiera się pomiędzy 55 a 65%. Za niska wilgotność w pomieszczeniu podczas lakierowania prowadzi do powstawania rys skurczowych, natomiast za wysoka wilgotność wydłuża okres suszenia.
Kolejne wyzwanie to kolor biały, a w szczególności stosowany na drewnie sękatym. Jeżeli porównamy odporność na żółknięcie, to lakiery wodorozcieńczalne, ze względu, iż w większości zawierają cząstki akrylatu, wykazują większą odporność od lakierów poliuretanowych. Natomiast dużym wyzwaniem jest zapobieganie przebijaniu i żółknięciu sęków w trakcie użytkowania wyrobu finalnego. Producenci lakierów prześcigają się w dostępności różnego rodzajów podkładów, izolantów oraz primerów, jednak problem sęków w kolorze białym jest wciąż żywy. Utrudnieniem jest również uzyskanie wysokiego połysku na poziomie 100 gloss. Jednoskładnikowe produkty wodne pozwalają uzyskać powłokę o połyskowości około 70 gloss, trochę lepiej wygląda to w przypadku wodnych lakierów UV, które pozwalają uzyskać połysk rzędu 90–95 gloss. Problem w uzyskaniu wysokiego połysku może być również z niektórymi kolorami, szczególnie w kwestii kryjąco pigmentowych.
Lakiery wodne są dość wrażliwe na niską temperaturę. Przechowywanie i transport w okresie zimowym powinien odbywać się w temperaturze powyżej 5°C. Produkty lakiernicze przechowywane w niższej temperaturze tracą swoje parametry i nie nadają się do użycia. Proces lakierowania również wymaga odpowiedniej temperatury. Powinna ona zawierać się w przedziale 20–25°C.
Komentarze (0)