Procesy chemiczne, dzięki pracy inżynierów – współczesnych alchemików, ulegają ciągłym ulepszeniom, czasem jednak zdarza się, że ewoluują w całkowicie inne technologie, przy jednoczesnym zachowaniu pozoru braku zmiany. Nowy proces ma „udawać” w rezultacie końcowym stary, ale zapewniać znacząco wyższy i lepszy poziom rozwiązań. Jak to rozumieć?
Otóż powłoka jest dokładnie tym, czym się wydaje – powstaje przez nakładanie warstwy jednego materiału na powierzchnię innego materiału. Anodowanie aluminium, nazywane także eloksalacją, to proces elektrochemiczny, w czasie którego na powierzchni metalu wytworzona zostaje warstwa tlenku glinu, często z kolorem pochodzącym z barwników „uwięzionych” w warstwie tlenku. Dlatego anodowanie nie jest naprawdę powłoką, chociaż możemy odnieść się do grubości warstwy anodowej, jak gdyby nią była. Powstała podczas anodowania warstwa charakteryzuje się większą wytrzymałością oraz odpornością na korozję. Zmieniamy zwykłe aluminium w niezwykłe – piękniejsze i bardziej odporne na korozję. Doświadczenie mówi, że chętniej sięgamy po piękny przedmiot lub funkcję, jaką on nadaje, im więcej poza samym pięknem on przekazuje. Trwałość, funkcjonalność i jednocześnie piękno jest tym, co w tej chwili człowiek ceni sobie bardziej. Z tego względu proces eloksalacji znajduje całe mnóstwo zastosowań: od architektury wielkiej i małej, aż po przedmioty codziennego użytku. Człowiek w centrum architektury i dizajnu jest ukoronowaniem procesów tworzenia, nie tylko w formie psychospołecznej realizacji samego procesu tworzenia, ale także jego ciągłego ulepszania i dążenia do doskonałości w naśladowaniu naturalnych procesów w swoim otoczeniu: anodowania, piękna kamienia (Stone Effect pozwalający wielokrotnie zmniejszyć ciężar kamiennych okładzin na aluminiowe panele czy okładziny do 1/8 wagi kamienia i 1/3 kosztów!), tłumiących światło matów (Precis w ultramatowych wykończeniach), odbijających ciepło farb Eternity (odpowiednik pionowych, zielonych ogrodów pomagających niwelować miejskie wyspy ciepła). Naśladowaniu nie tylko jako cech czysto estetycznych, ale przede wszystkim funkcjonalnych – pożądanych cech, jakie natura niesie ze swoim inwentarzem materiałów.
Zastosowanie aluminium w fasadach architektonicznych stało się popularne w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku. Anodowanie i malowanie ciekłe były jednakowo dostępne, ale anodowanie zyskało na popularności w okolicach lat 70. Malowanie proszkowe dla powłok aluminiowych jest dostępne od roku 1972, a pod koniec lat 80. prawie całkowicie wyparło malowanie ciekłe w Europie (dla powierzchni aluminiowych naturalnie). Ciekłe farby są w dalszym ciągu dość szeroko stosowane w Azji oraz obu Amerykach ze względu na swoją wysoką odporność (systemy PVDF, odpowiednik PVDF – AAMA 2605, to np. Interpon D3020, z okresem 30 lat gwarancji).
Komentarze (0)