Lakiernictwo Proszkowe

Większość zabiegów przygotowania powierzchni ma na celu podwyższenie odporności korozyjnej produktu po nałożeniu powłoki proszkowej. Utworzenie warstwy konwersyjnej (fosforanowej, chromianowej czy alternatywnej) na powierzchni metalu przedłuża czas eksploatacji powłoki. Dla właściwej przyczepności farby jest jednak przede wszystkim konieczne zapewnienie właściwej czystości pokrywanej powierzchni. Wszelkie pozostałości tłuszczu, luźnej rdzy, chłodziw po obróbce skrawaniem muszą być usunięte. Powierzchnia detalu musi być wolna od wszelkich nalotów i pozostałości po obróbce chemicznej. W innym przypadku farba proszkowa nie zwilży właściwie powierzchni podłoża i powstała powłoka nie będzie miała wymaganej przyczepności. 
Rozwinięcie powierzchni detalu przed malowaniem ma pozytywny wpływ na przyleganie powłoki. Najczęściej jest do tego celu stosowana obróbka strumieniowo-ścierna. Musimy jednak pamiętać, że sama obróbka mechaniczna bez operacji mycia z odtłuszczaniem może nieść ryzyko pozostawienia tłuszczu na powierzchni. 

Utwardzanie powłoki proszkowej polega na termicznie wspomaganym sieciowaniu żywic stanowiących spoiwo napylonej farby. Przerwanie niedokończonego procesu utwardzania bądź niedotrzymanie wymagań temperaturowych jest przyczyną między innymi złej przyczepności powłoki do podłoża. Farba proszkowa osiąga zakładane przez producenta własności mechaniczne dopiero po całkowitym zakończeniu procesu sieciowania. Powłoki nieutwardzone dostatecznie są szkliste, kruche, odpryskują od podłoża nawet przy lekkim uderzeniu. Dla właściwego utwardzenia farby proszkowej konieczne jest ścisłe przestrzeganie zaleceń producenta odnośnie temperatury, jak i czasu procesu. Należy pamiętać, że podawany w kartach technicznych czas utwardzania powłoki dotyczy przedziału czasu od momentu uzyskania przez pokrytą powierzchnię wymaganej temperatury do chwili zakończenia procesu utwardzania. W przypadku elementów wykonanych z materiału o większej grubości pod uwagę trzeba wziąć również ich pojemność cieplną, wydłużając proporcjonalnie czas grzania.

Odgazowanie podłoża 

Odgazowywanie podłoża jest związane z uwalnianiem się powietrza zamkniętego w warstwie wierzchniej pokrywanego materiału podczas poprzedzających malowanie procesów technologicznych. Wady pojawiają się na gotowej powłoce proszkowej w postaci charakterystycznych kraterów. Głównym dostawcą problemów odgazowania są wszelkiego rodzaju odlewy. W zależności od materiału odlewu czy technologii odlewania skala problemu może wymagać dodatkowych operacji przed malowaniem. Problemy gazowania podłoża występują również powszechnie przy powlekaniu proszkowym powierzchni ocynkowanych zanurzeniowo. Najczęściej stosowaną metodą usuwania problemu odgazowywania jest wygrzewanie przed powlekaniem w temperaturze wyższej od stosowanej do utwardzania farb proszkowych. Pory otwierają się, a uwięziony w nich gaz się ulatnia. Innym, dość często obecnie stosowanym rozwiązaniem, jest wykorzystanie dostępnych na rynku dodatków do farb proszkowych, opóźniających moment żelowania powłoki proszkowej podczas utwardzania. Metoda ta jest jednak skuteczna w ograniczonym zakresie i dedykowana mniej trudnym przypadkom. Podłoża silnie gazujące, dla uzyskania zadowalającego efektu, muszą być powlekane z zastosowaniem międzywarstw stanowiących barierę dla wydostających się gazów. Jako międzywarstwa może być zastosowana np. farba ciekła, stanowiąca jednocześnie podkład pod powłokę proszkową. Nie należy również zapominać o gazowaniu podłoży zwykle niestwarzających problemów. Gazowanie w tym przypadku jest najprawdopodobniej spowodowane wadliwie przeprowadzonym przygotowaniem powierzchni.