Procesy nakładania powłok konwersyjnych
Te procesy stanowią istotę całej obróbki powierzchniowej. To one bezpośrednio skutkują wytworzeniem na powierzchni metalu warstwy dającej zabezpieczenie antykorozyjne oraz zwiększającej przyczepność farb i lakierów. Z uwagi na ogromną różnorodność warstw konwersyjnych procesy te stanowią bardzo często główne źródło powstawania zanieczyszczeń w tym emitowanych do powietrza, wprowadzanych zarówno w postaci aerozoli, jak i fazy gazowej. Emisja z procesów może obejmować w tym przypadku: opary kwasów, tlenki kwasowe i jony metali, w tym metali ciężkich, które stanowią dodatki w kąpielach procesowych.
Fosforanowanie amorficzne
Fosforanowanie amorficzne (żelazowe) jest prowadzone w roztworach wodorofosforanów metali lekkich z dodatkiem kwasu fosforowego i środków powierzchniowo czynnych. Proces może być realizowany zarówno w zanurzeniu, jak i w natrysku. Z uwagi na skład, kąpiele te nie stanowią istotnego obciążenia dla środowiska naturalnego, poza emisją ścieków. Emisję do powietrza można uznać za nieistotną. Oczywiście możliwe jest wprowadzanie niewielkich ilości substancji do powietrza wraz z aerozolem wytwarzanym w przypadku stosowania metody natryskowej, ale jej skład nie stanowi istotnego problemu, a emitowane substancje nie posiadają poziomów dopuszczalnych i wartości odniesienia.
W przypadku fosforanowania krystalicznego najczęściej stosowanym przygotowaniem antykorozyjnym przed procesem lakierowania jest fosforanowanie cynkowe. W procesie tym wytwarzana jest warstwa konwersyjna z udziałem podłoża, co wiąże się z lekkim trawieniem powierzchni w pierwszym etapie budowania warstwy konwersyjnej. Poza cynkiem stanowiącym główny element powłoki w procesie stosuje się szereg dodatków, jak metale ciężkie: nikiel, mangan. Dodatkowo w procesie stosuje się często przyspieszacze azotynowe mogące generować jako produkt uboczny tlenki azotu. Tlenki te mogą być uwalniane zarówno w trakcie procesu fosforanowania, jak i w czasie poza obróbką, jeżeli przyspieszacz jest obecny w roztworze. Emisja metali ciężkich, tj. cynku, niklu i manganu, z uwagi na charakter jonowy tych związków, nie jest możliwa w fazie gazowej, a jedynie w postaci zawiesiny kropel powstałej podczas burzliwego mieszania kąpieli czy natrysku na detale. Tlenki azotu są emitowane i uwalniane z kąpieli w postaci gazowej. Zarówno tlenki azotu, jak również metale ciężkie są normowane w powietrzu i ich emisja do środowiska wymaga ujęcia w pozwoleniu na wprowadzanie gazów i pyłów z instalacji.
Komentarze (0)