Ekstremalne standardy emisyjne i nowości w przepisach
Wydawałoby się, że wymagania prawne w zakresie standardów emisyjnych są już powszechnie znane, a już na pewno znane są użytkownikom substancji, których te standardy mogłyby dotyczyć. Niestety, nie zawsze tak jest. Sądzę, że warto poświęcić parę chwil na przeczytanie tego tekstu. Podam kilka przykładów, które być może kogoś zainspirują w dążeniu do stosowania substancji o mniejszym stopniu zagrożenia.
Otóż zgodnie z rozporządzeniem ministra środowiska z dnia 4 listopada 2014 r. w sprawie standardów emisyjnych dla niektórych rodzajów instalacji, źródeł spalania paliw oraz urządzeń spalania lub współspalania odpadów [Dz. U. 2014, poz. 1546], emisja LZO (Lotnych Związków Organicznych) z instalacji, w których prowadzi się procesy wymienione w załączniku nr 10 do rozporządzenia w:
a) tabeli 1 w lp. 14 – nie może przekraczać łącznie standardów emisyjnych S1 i S2 lub standardu emisyjnego S4,
b) tabeli 2 – nie może przekraczać łącznie standardów emisyjnych S1 i S3 lub standardu emisyjnego S5.
Przykładami procesów wymienionych w tabeli nr 10 są:
- inny rodzaj powlekania metali, tworzyw sztucznych, tkanin, włókien, folii lub papieru,
- powlekanie drewna lub wyrobów drewnopodobnych,
- wytwarzanie mieszanin powlekających, lakierów, farb drukarskich lub spoiw.
Dodam, że standard emisyjny S1 wynosi najczęściej 50, 100 lub 150 mg/m3, przy czym:
- jako S1 są oznaczone standardy emisji zorganizowanej, wyrażone jako stężenie LZO w gazach odlotowych w przeliczeniu na całkowity węgiel organiczny;
- jako S3 są oznaczone standardy emisji niezorganizowanej, wyrażone jako procent wkładu LZO;
- jako S5 są oznaczone standardy emisji całkowitej, wyrażone jako procent wkładu LZO.
Przypomnę, że zgodnie z §28 ust. 1 pkt 1 emisja całkowita to emisja zorganizowana i niezorganizowana, a LZO wprowadzane do powietrza przez:
- systemy wentylacji grawitacyjnej,
- systemy mechanicznej wentylacji ogólnej,
- zawory bezpieczeństwa i zawory odpowietrzające w instalacjach do magazynowania LZO
- traktuje się jako emisję niezorganizowaną, z wyjątkiem ich wprowadzania do powietrza przez urządzenia ochronne ograniczające emisję LZO.
Bardziej rygorystyczne wymagania dotyczą LZO, które zgodnie z rozporządzeniem PE i Rady (WE) nr 1272/2008 są klasyfikowane jako rakotwórcze, mutagenne lub działające na rozrodczość, i które mają przypisane zwroty, lub które powinny być oznaczone zwrotami wskazującymi rodzaj zagrożenia: H340, H350, H350i, H360D lub H360F.
Dla ww. rodzajów LZO stosuje się standard emisyjny S1, który wynosi 2 mg/m3u, jeżeli suma mas takich LZO wprowadzanych do powietrza w ciągu jednej godziny jest nie mniejsza niż 10 gramów. Standard ten dotyczy sumarycznego stężenia takich LZO bez przeliczenia na całkowity węgiel organiczny. Poza tym standard emisji niezorganizowanej tych LZO wynosi 0.
A w przypadku chlorowcowanych LZO, które zgodnie z ww. rozporządzeniem PE i Rady (WE) nr 1272/2008 mają przypisane zwroty, lub które powinny być oznaczone zwrotami wskazującymi rodzaj zagrożenia: H341 lub H351, stosuje się standard emisyjny S1 = 20 mg/m3u, jeżeli suma mas takich LZO wprowadzanych do powietrza w ciągu jednej godziny jest nie mniejsza niż 100 g. Poza tym standard emisji niezorganizowanej tych LZO wynosi 0.
Jako chlorowcowane LZO uznaje się LZO zawierające w cząsteczce co najmniej jeden atom bromu, chloru, fluoru lub jodu.
Należy więc przeanalizować dokładnie w kontekście rodzaju zagrożenia wszystkie stosowane substancje należące do LZO. Przy okazji można też zwrócić uwagę na inne aspekty stosowania substancji i mieszanin chemicznych. Na przykład sprawdzić, czy dana substancja jest prawidłowo klasyfikowana przy obliczaniu opłat za korzystanie ze środowiska. Warto też sprawdzić, czy nie podlega przepisom dotyczącym ograniczenia produkcji, wprowadzania do obrotu i stosowania.
Komentarze (0)