Badanie Powłok

Tabela 1. Zestawienie warunków badań w rozpylonej solance.

Komora solna stosowana do badań powinna spełniać warunki pod względem jednorodności i równomiernego rozprowadzania rozpylanej cieczy. Jej górna część powinna być tak skonstruowana, aby nie ściekały z niej krople rozpylonego roztworu na próbki. Wnętrze komory do badań oraz wszystkie stosowane uchwyty i stojaki na próbki powinny być wykonane z materiałów odpornych na korozję spowodowaną rozpylaną cieczą oraz nie powinny wpływać na korozyjność rozpylonej solanki. Komora powinna być wyposażona
w system kontroli ogrzewania utrzymujący temperaturę wewnątrz komory w ustalonych warunkach oraz w urządzenie rozpylające solankę. Urządzenie do rozpylania powinno składać się z systemu zasilania czystym powietrzem z regulacją ciśnienia i wilgotności oraz zbiornika na rozpylany roztwór. Sprężone powietrze dostarczane do dysz powinno być oczyszczone z pozostałości olejów i substancji stałych, a ciśnienie rozpylania powinno być w zakresie 98 kPa±10 kPa.

W normie PN-EN ISO 9227, oprócz procedur badań, opisu aparatury i stosowanych odczynników, przedstawiono także metody oceny korozyjności środowisk w komorach stosowanych do różnych testów. Ocenę korozyjności przeprowadza się w celu sprawdzania powtarzalności i odtwarzalności wyników badań w danej komorze. W celu ich oznaczenia, badaniu w komorze solnej poddaje się specjalne próbki odniesienia wykonane ze stali typu CR4 zgodne z ISO 3574. Po odpowiednim czasie ekspozycji w komorze solnej próbki odniesienia wyjmuje się, odpowiednio czyści, a następnie oznacza ubytek masy metalu na metr kwadratowy próbki odniesienia. Działanie aparatury jest zadowalające, gdy oznaczany po odpowiednim czasie ubytek masy na powierzchnię próbki odniesienia znajduje się w wyznaczonych w normie zakresach dla każdego testu. W przypadku badania NSS wynosi on (70±20) g/m2 w ciągu 48 godzin, w przypadku testu AASS (40±10) g/m2 w ciągu 24 godzin oraz  (55±15) g/m2 w przypadku testu CASS.
Norma PN-EN ISO 9227 opisuje także sposoby umieszczania próbek w komorach do badań. Próbki należy umieszczać badaną powierzchnię zwróconą ku górze pod kątem zbliżonym do 20° w stosunku do pionu i w taki sposób, aby nie stykały się ze sobą, ani ze ściankami komory. Próbki w komorach można umieszczać na różnych poziomach, jednak należy pamiętać, aby nie dopuścić do ściekania roztworu lub produktów korozji z próbek lub uchwytów z wyższych poziomów na próbki znajdujące się poniżej (rys. 1-5).  
Badania w rozpylonych solankach stosuje się jedynie do przeprowadzania testów porównawczych, czy zachowana zostaje jakość badanego materiału metalowego z ochroną lub bez ochrony antykorozyjnej po ustalonym czasie. Badania nie dają możliwości porównania i uszeregowania różnych materiałów pod względem ich odporności na korozję. Stosowanie badań w rozpylonej solance jest natomiast bardzo przydatne do wykrywania nieciągłości w powłokach, takich jak pory, czy inne wady.
Badania przeznaczone do oceny zachowania się eksponowanych próbek w otaczających wilgotnych atmosferach opisuje norma PN-EN ISO 6270-2:2006 Farby i lakiery -- Oznaczanie odporności na wilgoć -- Część 2: Metoda eksponowania próbek do badań w atmosferach z wodą kondensacyjną.
Atmosfery do badań zawierające wodę kondensacyjną, sprzyjają kondensacji wilgoci na badanych powierzchniach próbek, których temperatura jest niższa niż temperatura nasyconego powietrza w komorze wilgotnościowej. Powodem tego stanu jest promieniowanie ciepła do ścianek komory lub oziębienia badanej próbki. Atmosfera do badań może być albo atmosferą o stałej wilgotności (CH), albo atmosferą zmienną (AHT, AT). Zaleca się wybranie atmosfery zmiennej, jeżeli na próbki do badań wpływ mają oprócz działania wody kondensacyjnej, zmiany temperatury i wilgotności. Na ilość wody kondensacyjnej istotny wpływ ma temperatura otoczenia w pomieszczeniu z komorą oraz temperatura próbki do badań. Kondensat, który ścieka z próbek do badań, składa się z wody kondensacyjnej oraz w niektórych przypadkach ze stałych i ciekłych składników eksponowanych powłok, rozpuszczonych w wodzie kondensacyjnej lub zmieszanych z nią. Podsumowanie obejmujące atmosfery do badań, czas trwania i warunki poszczególnych cykli przedstawia tabela 2.
W przypadku atmosfery kondensacyjnej o zmiennej wilgotności i temperaturze powietrza, okres badania – 16 h łącznie z oziębianiem, powinien być przeprowadzany w komorze wilgotnościowej otwartej lub przewietrzanej. Dla tego samego okresu badania, ale w atmosferze o zmiennej temperaturze powietrza, należy zastosować komorę wilgotnościową zamkniętą. Do badania w ciepłej i wilgotnej atmosferze konieczna jest paroszczelna komora klimatyczna, która zazwyczaj wyposażona jest w korytko umieszczone w podłodze spełniające funkcję zbiornika na wodę, której podgrzewaniem reguluje się warunki klimatyczne w komorze. Czas podgrzewania zależny jest w znaczącym stopniu od rodzaju i ilości próbek, jak również od stosunku powierzchni wody w korytku podłogowym do powierzchni ścianek komory wilgotnościowej oraz temperatury wody. Próbki do badań eksponuje się pod dowolnym kątem, nie mniejszym niż 60° w stosunku do poziomu, w taki sposób, aby nie były w bliskim kontakcie ze sobą i mogły w sposób odpowiedni wypromieniować energię cieplną.