Rys. 1. Graficzne odwzorowanie stopnia skorodowania Ri 3 na podstawie PN-EN ISO 4628-3/2016.
Zmiany w grupie norm PN-EN ISO 12944, część II
W pierwszej części artykułu przypomnieliśmy najważniejsze pojęcia zdefiniowane w grupie norm PN-EN ISO 12944. Teraz zajmiemy się najważniejszymi różnicami pomiędzy starą wersją norm a wydaniem z 2018 r.
Część pierwsza wprowadza cztery zakresy trwałości, w starej wersji były trzy:
W nawiasach podano datę wprowadzenia normy przez CEN.
Obecna norma, podobnie jak poprzednia, podkreśla, że trwałość nie ma bezpośredniego związku z gwarancją. Gwarancja to jedna z instytucji prawa zobowiązań. Obecnie w polskim prawie odnosi się do gwarancji jakości rzeczy sprzedanej bądź gwarancji samoistnej (autonomicznej), której szczególną formą jest gwarancja bankowa.
W przypadku gwarancji na zabezpieczenia antykorozyjne problem wynika z faktu, że występują z reguły co najmniej trzy strony zobowiązania gwarancyjnego:
- Producent materiałów, który dostarcza półprodukty do wytworzenia powłok ochronnych, ale sam tych powłok nie wytwarza
- Wykonawca, który powinien nanieść powłoki zgodnie z wymaganiami producenta
- Inwestor (właściciel chronionego obiektu), którego interesy zabezpieczać powinna gwarancja, ale sam ponosi odpowiedzialność za właściwą eksploatację i konserwację powłok ochronnych.
Gwarancja jest zobowiązaniem wszystkich stron kontraktu i nie może być utożsamiana z trwałością. Na ogół okres gwarancji na zabezpieczenia antykorozyjne obejmuje od 1/3 do 2/3 okresu trwałości, ale jest on zależny wyłącznie od stron kontraktu, a nie wynika z omawianej normy. Sprawa gwarancji na zabezpieczenia antykorozyjne to dość szeroki temat i materiał na odrębny artykuł.
W starej wersji jako kryterium kończące okres trwałości przyjmowano stopień Ri 3 skorodowania chronionej powierzchni zgodnie z normą PN-EN ISO 4628-3, co oznaczało, że 1% chronionej powierzchni uległ korozji. Nowa norma podaje, że poziom uszkodzeń powłok do pierwszej większej renowacji powinien być uzgodniony pomiędzy zainteresowanymi stronami w oparciu o kryteria zawarte w normie PN-EN ISO 4828, w częściach od 1 do 5.
Pierwsza część, podobnie jak poprzednia wersja, kończy się wytycznymi do stosowania wszystkich części normy PN-EN ISO 12944 w odniesieniu do realizowanego projektu. Ze względu na ich rolę w procesie zabezpieczenia antykorozyjnego konstrukcji warto je przypomnieć:
- Przeanalizuj i oceń stopień agresywności środowiska w miejscu, gdzie konstrukcja jest lub będzie usytuowana (PN-EN ISO 12944-2)
- Ustal wszystkie istotne warunki mające wpływ na dobór odpowiedniego systemu zabezpieczenia powłokowego (PN-EN ISO 12944-5)
- Przeanalizuj projekt lub w przypadku istniejącej już konstrukcji przeanalizuj jej kształt, żeby upewnić się, że nie występują błędne rozwiązania, np. pułapki korozyjne, utrudniony dostęp do zabezpieczanych elementów, połączenia takich materiałów, które sprzyjają korozji galwanicznej i powinny być od siebie odpowiednio odizolowane (PN-EN ISO 12944-3)
- W przypadku malowania renowacyjnego określ stan powierzchni i sposób dalszego z nią postępowania przed nałożeniem powłok (PN-EN ISO 12944-4)
- W oparciu o założoną trwałość dobierz dla danego środowiska korozyjnego odpowiedni system malarski (PN-EN ISO 12944-5). W przypadku braku dostatecznie długich doświadczeń w stosowaniu zaproponowanego wyrobu lub grupy wyrobów zleć odpowiednie badania laboratoryjne (PN-EN ISO 12944-6)
- Wybór systemu malarskiego powinien być również uzależniony od sposobu przygotowania powierzchni (PN-EN ISO 12944-4)
- Upewnij się, że potencjalne szkody dla środowiska i zdrowia spowodowane pracami malarskimi i pracami towarzyszącymi są ograniczone do minimum (PN-EN ISO 12944-1 i PN-EN ISO 12944-8)
- Sporządź plan prac uwzględniający przygotowanie powierzchni i metodę aplikacji farb (PN-EN ISO 12944-7)
- Ustal sposoby i zakres kontroli w trakcie prowadzonych prac i po ich zakończeniu (PN-EN ISO 12944-7 i PN-EN ISO 12944-8)
- Ustal plan konserwacji i renowacji zabezpieczeń antykorozyjnych obejmujący cały okres użytkowania konstrukcji
Komentarze (0)