Przygotowanie Powierzchni

2. Zasadnicza obróbka strumieniowo-ścierna
Polega ona na nadaniu powierzchni obrabianej wymaganego profilu chropowatości, usunięciu zendry spawalniczej i zanieczyszczeń spawalniczych, takich jak zendra spawalnicza, odpryski spawalnicze i żużel spawalniczy oraz ewentualnego usunięcia starych powłok lakierowych. Należy ją wykonywać możliwie szybko, po operacjach wstępnego oczyszczania, zwłaszcza jeżeli oczyszcza się duże powierzchnie, po to, by jak najszybciej pokryć ją podkładem antykorozyjnym w celu uniknięcia powstawania rdzy nalotowej na pobudzonej energetycznie powierzchni stali i ewentualnego podwyższenia ilości jonów rozpuszczalnych pochodzących z zanieczyszczonego powietrza.
Nadawanie powierzchni chropowatości ma zwiększyć powierzchnię styku powłoki ochronnej z powierzchnią mającą zwiększyć oddziaływanie przyciągające słabe siły elektrostatyczne między powłoką a podłożem metalowym, oddziałujące tylko w odległości rzędu 1 mikrometra od powierzchni, zwane siłami van der Waalsa. Czynność ta ma za zadanie także stworzyć miejsca z podcięciami powierzchni chropowatej przez ostre krawędzie twardych ścierniw, które wypełniają się ciekłym lakierem, tworząc, po jego wyschnięciu, mechaniczne zakotwiczenie powłoki w podłożu. Istnieje zasada, że średnia wysokość chropowatości nie może być większa niż 1/3 grubości suchej powłoki nakładanych farb. Nadanie powierzchni odpowiedniego profilu chropowatości oceniane jest zgodnie z normą PN EN ISO 8503-1 (wzorce chropowatości) i Pn En ISO 8303–2 dotyczącej sposobu wykonania wzrokowej oceny wielkości chropowatości. 

Po wyschnięciu powłoki ochronnej dla oceny skuteczności uzyskanej czystości i poziomu chropowatości dokonuje się pomiarów siły odrywania suchej powłoki za pomocą odpowiednich odrywowych przyrządów pomiarowych zgodnie z normą PN-EN ISO 4624. 
Uzyskanie odpowiedniego stopnia przygotowania powierzchni Sa 1 do Sa 3 ocenia się wzrokowo zgodnie z normami PN EN ISO 8501-1 i PN EN ISO 8501-1/Ad1. Należy jednak pamiętać, że osobne są wzorce powierzchni po zastosowaniu do czyszczonej powierzchni mokrego ścierniwa, zawiesiny ścierniwa w wodzie i samej wody pod bardzo wysokim ciśnieniem, opisane w numerze 3 „Lakiernictwa Przemysłowego” z 2018 roku. 
Określenie stopnia zapylenia powierzchni winno wynosić mniej niż 3 według normy PN EN ISO 8502-3. Natomiast określenie wymaganego poziomu zanieczyszczenia powierzchni jonami rozpuszczalnymi, zależnie od agresywności środowiska eksploatowanego obiektu, wykonuje się, określając ich ilość zgodnie z metodą Bresla wg normy PN EN ISO 8502-6 i przewodnictwa właściwego powierzchni zgodnie z normą PN EN ISO 8502-9. Norma PN ISO 8502-10 to terenowa metoda objętościowego oznaczania chlorków rozpuszczalnych. Norma PN ISO 8502-11 to polowa metoda turbidimetrycznego oznaczania rozpuszczalnych w wodzie siarczanów. Norma PN ISO 8502-12 – terenowa metoda objętościowego oznaczania ilości jonów żelaza. Norma PN ISO 8502-13 – terenowa metoda oznaczania ilości soli rozpuszczalnych w wodzie. 
Do czasu, aż nie pojawi się nowa norma ISO 15235-1 – „wskazówki dotyczące poziomu zanieczyszczeń solami rozpuszczalnymi w wodzie przed nałożeniem farb i podobnych produktów – arkusz 1 – chlorki i siarczany” ocenę taką dokonuje się tymczasowo według normy DIN 55 928, która określa poziomy graniczne stężeń poszczególnych soli.
Są zdefiniowane stopnie agresywności korozyjnej środowiska w normie PN EN 12944 -1, która oznacza stopień agresywności: C1 – bardzo mała (biura, sklepy, ogrzewane wnętrza budynków), C2 – mała, C3 – średnia, C4 – duża, C5 – bardzo duża (przemysłowa) i CX – ekstremalna (morska w zanurzeniu i obmywaniu wodą morską).
Śruty, powszechnie uważane za ścierniwa czyste, pozostawiają w pewnej ilości na powierzchni wbite w powierzchnię oczyszczaną, niedające się usunąć przez zmiatanie lub zdmuchiwanie, ziarenka rozbitego śrutu. Podwyższają one do 700% stężenie aktywnego żelaza na powierzchni. Na skutek szybkiej korozji galwanicznej w atmosferze przemysłowej już po kilku godzinach powstaje rdza nalotowa na rozwiniętej i niepasywowanej powierzchni. 

Należy unikać długich okresów pozostawiania konstrukcji oczyszczonej, na przykład do oględzin kontroli jakościowej i prac transportowych, zwłaszcza na wolnym powietrzu i w okresie zimowym. Z tego też względu należy usytuować komory do śrutowania w hali lub z bezpośrednim wyjazdem na ogrzewaną halę oraz w bliskim sąsiedztwie malarni.