Wpływ twardości powierzchni docelowej na oddziaływanie śrutu
Przeprowadzono badanie wpływu na uderzenie w płytkę białego i szarego żeliwa w maszynie do badania laboratoryjnego typu WTB6. Twardość płytki białego żeliwa wynosiła 65 HRC, natomiast szarego 22 HRC. Wykonano łącznie 500 uderzeń (cykli) w ciągu trzech eksperymentów i badano próbki co 50 uderzeń. Uszkodzenia śrutu analizowano poprzez pomiar degradacji wielkości ziaren ściernych i ich kształtu. Przy prędkości VP = 70 m/s następuje zmiana kształtu śrutu z ciętego drutu stalowego do kształtu prawie kulistego po około 150 cyklach oddziaływania, a przy 200 m/s jeszcze szybciej.
Wpływ twardości powierzchni obrabianej na trwałość ziaren śrutów ciętych z drutu
Przy twardej powierzchni docelowej głównym mechanizmem podziału jest wewnętrzne rozszerzanie pęknięć. Natomiast wpływ miękkiej powierzchni docelowej daje małe peryferyjne pęknięcia promieniowe. Śrut wpływa na bardziej miękką powierzchnię wtedy, gdy ma większą ilość ostrych krawędzi i naroży. W przypadku erozji śrutów, twardość oraz kształt cząstek najbardziej wpływa na ten proces. Przy obróbce miękkich materiałów kształt ostrokrawędziowy cząstki śrutu był najważniejszy. Prawie 50% mocy dostarczanej przez ziarna śrutu do miejsca erozji materiałów obrabianych strumieniowo-ściernie jest rozpraszana na rozdrabnianie cząstek. Ta dość duża wartość jest najbardziej związana z wysoką twardością materiału docelowego.
Złuszczanie powierzchni śrutu kulistego ma miejsce w najtrwalszym śrucie najwyższej jakości. Śruty miękkie niskowęglowe kuliste po wielokrotnym ich użyciu zwiększają początkowo twardość swojej warstwy zewnętrznej, co prowadzi następnie do ich złuszczania się według tego samego schematu, jest to powodem ich wysokich trwałości.
Złuszczanie rdzeniowe śrutu ma miejsce głównie pośród śrutów wysokowęglowych bez właściwej obróbki cieplnej. Masywne rozszczepianie pojawia się, gdy śrut (najczęściej żeliwny i wysokowęglowy) posiada puste przestrzenie, wady skurczowe i pęknięcia.
Kruche pękanie jest najczęściej charakterystyczne dla śrutów żeliwnych i staliwnych wysokowęglowych hartowanych bez odpowiedniego odprężania końcowego. Śrut żeliwny łamany posiada w swojej strukturze wyraźnie wydzielony grafit na osnowach ferrytycznej i cementyczno-ferrytycznej, które znacznie obniżają jego właściwości mechaniczne.
Komentarze (0)