Bezpośredni wpływ aerozolu na klimat
Wpływ bezpośredni aerozolu na klimat jest związany z procesami rozpraszania i absorpcji promieniowania na stałych lub ciekłych cząstkach zanieczyszczeń, co prowadzi do redukcji promieniowania słonecznego dochodzącego do powierzchni ziemi. System klimatyczny rozprasza w przestrzeń kosmiczną więcej energii w przypadku, gdy w atmosferze występuje aerozol.
Pyły atmosferyczne mają także korodujący, brudzący i niszczący wpływ na materiały budowlane, w tym na zabytki kultury materialnej.
Pyły obniżają przejrzystość atmosfery oraz mają istotny wpływ na wymuszenie radiacyjne, zarówno pozytywne (sadza), jak i negatywne (aerozol siarczanowy). To pyły odpowiadają za zanieczyszczenia, których stężenia w powietrzu wielu obszarów na świecie są wyższe lub znacznie wyższe niż dopuszczalne i najczęściej są przyczyną złej jakości powierza atmosferycznego.
Mając na uwadze negatywny wpływ pyłu zawieszonego na zdrowie ludzi, wiele krajów, w tym Unia Europejska, ustanowiło cele dotyczące stężeń tego zanieczyszczenia w powietrzu atmosferycznym. Szczególnie dotyczą one drobnych frakcji pyłu zawieszonego PM10 i PM2,5. W prawodawstwie UE normowane są również wybrane metale ciężkie znajdujące się w pyle zawieszonym. Na poziomie UE normy jakości powietrza, w tym normy dla pyłu zawieszonego PM10 i PM2,5 oraz wybranych zanieczyszczeń zawartych w pyle PM10, zostały określone w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/50/WE z dnia 21 maja 2008 r. w sprawie jakości powietrza i czystszego powietrza dla Europy (Dz. Urz. UE L 152 z 11.06.2008, str. 1) i dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2004/107/WE z dnia 15 grudnia 2004 r. w sprawie arsenu, kadmu, niklu, rtęci w otaczającym powietrzu (Dz. Urz. UE L 23 z 26.01.2005, str. 3). Dyrektywy te zostały przeniesione do prawodawstwa polskiego rozporządzeniem ministra środowiska z dnia 24 sierpnia 2012 r. w sprawie poziomów niektórych substancji w powietrzu (Dz. U. z 2012 r., poz. 1031). Dla pyłu PM10 i PM2,5 oraz ołowiu w pyle PM10 obowiązują poziomy dopuszczalne, natomiast dla arsenu, kadmu, niklu zawartych w pyle PM10 – poziomy docelowe. Dla pyłu PM2,5 określony został jednocześnie pułap stężenia ekspozycji i odnosi się do obszarów tła miejskiego w miastach powyżej 100 tys. mieszkańców i w aglomeracjach. Definicje poszczególnych norm zostały przeniesione do prawodawstwa polskiego ustawą z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2013 r., poz. 1232 z późn. zm.). Jest tam podane procentowe zmniejszenie krajowego wskaźnika średniego narażenia dla roku odniesienia w celu ograniczenia szkodliwego wpływu danej substancji na zdrowie ludzi, które ma być osiągnięte w określonym terminie; cel ten został określony jedynie dla pyłu PM2,5.
Normy jakości dla pyłu zawieszonego w powietrzu oraz zanieczyszczeń oznaczanych w tym pyle, są określone w prawie polskim:
- 24-godzinny poziom dopuszczalny PM10 = 50 µg/m3
- Roczny poziom dopuszczalny PM2,5 = 18 µg/m3
- Roczny dopuszczalny poziom arsenu As = 0,006 µg/m3 (wartość odniesienia 0,2 µg/m3/h)
- Roczny dopuszczalny poziom kadmu Cd = 0,005 µg/m3 (wartość odniesienia 0,52 µg/m3/h)
- Roczny dopuszczalny poziom niklu Ni = 0,02 µg/m3 (wartość odniesienia 0,23 µg/m3/h)
- Roczny dopuszczalny poziom ołowiu Pb = 0,5 µg/m3 (wartość odniesienia 5,0 µg/m3/h).
Komentarze (0)