Przygotowanie Powierzchni

Zjawisko to jest opisane w normie PN EN ISO 8502-3. Pył jest luźno rozrzucony, natomiast osadzone cząsteczki rozbitych ścierniw są mocno zakotwiczone (wbite, ang. embedded) w powierzchnię oczyszczaną. Mogą rozdzielać nakładane powłoki ochronne od podłoża. Badania wykazały, że zjawisko to dotyczy zwłaszcza większych cząstek ściernych, jeśli zostały one pozostawione na powierzchniach, a następnie pomalowane lub metalizowane natryskowo. Jeśli cząstki ścierne są w znacznym stopniu zanieczyszczone solami rozpuszczalnymi, mogą spowodować rdzewienie podłoża i powstawanie pęcherzy w powłoce lakierowej. Może się to zdarzyć nawet przy niewielkich ilościach drobnego pyłu. 
Analizę zanieczyszczeń pyłowych na powierzchniach substratów można przeprowadzić stosując następujące metody badawcze: mikroskopem optycznym; elektronowym mikroskopem skaningowym SEM; elektronowym mikroskopem skaningowym SEM z rozproszeniem wstecznym; wykresami EDXA z obrazowania SEM.

Obrazy wykonane elektronami wtórnymi elektronowego mikroskopu skaningowego SEM przedstawiono na fotografii 1a i b. Ten tryb obrazowania zapewnia trójwymiarowy widok na powierzchni i wyraźnie widać, jak fragmenty materiału ściernego luźno przylegają do stalowego podłoża. W tym trybie obrazowania zmiany poziomu koloru szarego wskazują na różne pierwiastki chemiczne.

Fotografia 2. Obraz SEM z polerowanego przekroju stalowego podłoża oczyszczonego metodą suchą obróbką strumieniowo-ścierną. Zwraca uwagę kumulacja szczątków (debris) żużla pomiedziowego w wyrobiskach (zdjęcia: Muehlhan AG, Hamburg). 

Modyfikacja podłoży metalowych z powodu resztek materiału ściernego następuje dzięki dwóm efektom. Pierwszym jest osadzenie poszczególnych zanieczyszczeń w podłożu. Ten przypadek przedstawiono na fotografii 1a i 2. Można na nich rozpoznać duży fragment żużla pomiedziowego, który jest zablokowany w konstrukcji stalowej. Drugim efektem jest powstawanie luźno przylegającej warstwy pyłu składającej się nie tylko z resztek materiału ściernego, ale również z zeskrawanego materiału podłoża. Przykład taki przedstawiono na fotografii 1b. 

Przekroje powlekanych próbek analizowano za pomocą metody 3 Mombera i Zaata (1960) w celu bezpośredniego oszacowania wpływu na adhezję powłoki do podłoża. Przykład dla tego rodzaju przygotowania próbek pokazano na fotografii 2. Obraz ten dostarcza interesujących informacji o strukturze podłoża obrabianego strumieniowo-ściernie: mocno zdeformowany szczyt przekroju, na którym znajdują się wargi wciąż przyczepione do powierzchni. Widoczna jest również duża liczba odpadów ściernych (żużla pomiedziowego) uwięzionych pod takimi wargami. 
Stopień zabrudzenia pyłem można ocenić stosując metodę taśmy klejącej zgodnie z normą PN EN ISO 8502-3. Kurz można też ocenić na podstawie wielkości i liczby cząstek. 
Klasy wielkości zapylenia podano w tabeli 1, natomiast klasy liczb rzeczywistych pokazano na rysunku 1. Tę procedurę można też wykorzystać do wykrywania resztek luźno przylegających do podłoża. Osadzone fragmenty ścierne nie mogą być jednak tak ocenione. Klasy pyłów są rzadko określane w arkuszach danych. Wymagania są raczej jakościowe.
Niektóre rodzaje farb są wyjątkowo wrażliwe na zapylone podłoża i wrażliwe systemy nie działają w spójny sposób przy niskich obciążeniach, jeśli testować je pod kątem przyczepności za pomocą metody odrywowej. Podkłady na bazie cynku są raczej niewrażliwe na kurz na podłożach stalowych. Podczas testów odrywowych powłoka ulegała uszkodzeniu na granicy między podkładem a powłoką nawierzchniową, to znaczy, że przyczepność do zakurzonego podłoża była lepsza niż przyczepność międzywarstwowa dla tego rodzaju powłoki.