Technologie Lakiernicze

Robot pod sufitem

Choć restrykcyjne przepisy unijne odnośnie VOC nie ułatwiają życia lakierniom, o popularności robotów lakierniczych zdecydowała nie tylko kwestia ochrony zdrowia i życia pracowników, ale także ich niedobór. Borykający się od lat z problemem braku wykwalifikowanej kadry przemysł coraz częściej upatruje szansy na zastąpienie jej jednostkami robotycznymi. Trend ten nie ominął także malarni i lakierni: złożoność procesów nakładania farb i powłok powoduje, że pracodawcy wolą nauczyć pracownika obsługi robota niż samego lakierowania. Tym bardziej że w przeciwieństwie do człowieka robot pracuje ze stałą, powtarzalną wydajnością i jakością, nie robi sobie przerw i nie choruje, a tym samym inwestycja w niego, nawet jeśli nie od razu się zwraca, przekłada się na natychmiastowy wzrost produktywności zakładu. 

Istotnym źródłem oszczędności jest także mniejsze zużycie materiału będące wypadkową wysokiej precyzji i powtarzalności ruchów robota. Precyzyjnie nakładając kolejne warstwy farby o zdefiniowanej grubości, jednostka robotyczna generuje mniej odpadu i braków niż człowiek. Może także bez problemu dosięgnąć trudno dostępnych przestrzeni bez konieczności manipulacji detalem. I choć pracownik może do pewnego stopnia kompensować te braki, przemieszczając się wokół detalu, wymaga to sporo czasu, który można by wykorzystać na lakierowanie kolejnego komponentu. 
Do niedawna w rywalizacji z lakiernikiem robot przegrywał jednak swoimi gabarytami. Mimo kompaktowej konstrukcji z okablowaniem zlokalizowanym wewnątrz ramienia zajmował on sporo miejsca w hali lakierniczej, co z kolei przekładało się na spadek produktywności całej linii. Mówiąc prościej: można było wzdłuż niej rozmieścić znacznie mniej robotów niż pracowników. Aby rozwiązać ten problem, producenci zaczęli wyposażać roboty w systemy unikania kolizji, które umożliwiły ich gęstsze rozmieszczenie wzdłuż linii produkcyjnej. Co więcej, w ich ofercie zaczęły pojawiać się także jednostki montowane na ścianie i suficie, które nie tylko wymagają minimalnej przestrzeni montażowej, ale także – dzięki brakowi kontaktu z lakierami i farbami – nie muszą być regularnie czyszczone i rozpylają farbę precyzyjnie ku dołowi, jeszcze bardziej ograniczając wielkość odpadu. Zalety te sprawiły, że dziś ten typ robotów cieszy się dużą popularnością, zwłaszcza w sektorze automotive, a samo mocowanie na suficie czy ścianie uznawane jest za jeden z wiodących trendów wyznaczających kierunki rozwoju rynku robotów lakierniczych w kolejnych latach.
Ograniczeniu przestrzeni montażowej ma także służyć praktyka wyposażania robota w dwa ramiona, z których jedno operuje narzędziem lakierniczym, a drugie realizuje dodatkowe funkcje, takie jak otwieranie drzwi czy obracanie i pozycjonowanie detalu. Rozwiązanie to nie zyskało jednak jeszcze na tyle na popularności, abyśmy mogli przewidzieć, czy dwuramienne roboty lakiernicze na stałe wejdą do oferty producentów.
Nowinką są także roboty siedmioosiowe, takie jak wspomniany Kawasaki KJ314, które – montowane na ścianie – dysponują trzema osiami odpowiadającymi za podstawowe ruchy ramienia, trzema osiami do poruszania manipulatorem oraz dodatkową, siódmą osią umożliwiającą ruch ramienia w pionie. Taka konstrukcja znacznie zwiększa zasięg ramienia, co powoduje, że zyskała ona uznanie przede wszystkim w sektorze motoryzacyjnym i lotniczym specjalizujących się w malowaniu i lakierowaniu wielkogabarytowych komponentów.