Lakiernictwo Ciekłe

gdzie:
WFT – grubość powłoki mokrej [µm]
DFT – grubość powłoki suchej [µm]
RD – dodatek rozcieńczalnika (w procentach objętościowych)
Vo – objętościowa zawartość części stałych w farbie (w procentach objętościowych)
Pomiar „na mokro” daje nam tylko orientacyjną informację o grubości warstwy. Wynika to z faktu, że grzebienie (fot. 3) są najczęściej skalowane co 25 lub 50 µm. O rzeczywistej grubości dowiemy się dopiero po zmierzeniu suchej warstwy. 
Pomiar grubości na sucho przeprowadza się wybranymi metodami opisanymi w wymienionej normie PN-EN ISO 2808:2020-01. 

Metoda 6B
W warunkach terenowych można badać grubość powłok metodą mikroskopową opisaną w normie jako B – nacięcie klinowe. Przyrząd składa się z mikroskopu z podziałką, wyposażony jest z reguły w oświetlenie i komplet noży o określonych kątach ostrza (tab. 1).

Tabela 1. Przeliczniki do metody mikroskopowej B.

Metoda 7
Magnetyczne metody pomiaru grubości powłok są obecnie najbardziej rozpowszechnione. We wszystkich czterech metodach bardzo ważna jest kalibracja przyrządów. W rzeczywistości mierzymy siły oddziaływań magnetycznych, które przeliczane są na odległość pomiędzy magnesem lub rdzeniem sondy a podłożem magnetycznym (stalą). Do kalibracji używa się najczęściej folii lub wzorców o znanych grubościach. Kalibrację należy wykonywać na materiale zbliżonym do materiału, na którym będą mierzone powłoki, chodzi zarówno o grubość, jak i rodzaj stali. Wraz ze wzrostem grubości stali zaburzenia pola magnetycznego są coraz mniejsze, może jednak do nich dojść w pobliżu załamań i krawędzi. Do kalibracji należy używać folii lub wzorców zbliżonych do specyfikowanej grubości mierzonych powłok. 

Metoda 7B.2 
Przyrząd wykorzystujący zmiany pola magnetycznego w oparciu o zasadę indukcji.
Metoda oparta na zjawisku indukcji magnetycznej polega na pomiarze oporu strumienia magnetycznego przechodzącego przez powłokę i podłoże (rys. 3). Metoda  znalazła obecnie szerokie zastosowanie w przyrządach stosowanych przy nadzorze prac malarskich.